Het prachtige en wilde zuiden van Zuid Amerika

Na voornamelijk steden en flink bevolkte gebieden te hebben bezocht werd het tijd om eens echt de natuur in de gaan. En waar kan je dan beter heen vliegen dan naar Patagonie.

Een kleine waarschuwing. Dit is de eerste keer dat ik, Marc, de blog schrijf en iedereen die mij goed kent weet dat ik heel veel woorden kan gebruiken zonder echt veel te zeggen. Maak je borst dus maar nat, want als ik schrijf is het niet heel anders.

Op ruim 3 uur vliegen van Buenos Aires ligt El Calafate. Het vliegveld ligt om zo’n 25 km van dit stadje. In de middle of nowhere. Het was heel bijzonder om door de terminal te lopen en meteen te worden geconfronteerd met een enorm meer en de omringende natuur. Vervolgens reden we een kleine 30 minuten door een kaal en heuvelachtig landschap waar plots een stadje tevoorschijn kwam. El Calafate is een typisch stadje voor een licht bevolkt gebied. De gebouwen zijn laag, er is aardig wat ruimte tussen de verschillende huizen, niet alle straten zijn verhard en het lijkt er uitgestorven. Het busje dat ons van het vliegveld naar het stadje bracht heeft ons voor het gewenste hostel afgezet. Het hostel waarin we verbleven was super relaxed. Het stond op een heuvel waardoor je over het stadje en het aangrensende meer uitkeek. We hebben onze spullen in de kamer achter gelaten en zijn de heuvel afgedaald naar het busstation om het bezoek aan de grote attractie van El Calafate, de Perito Moreno gletscher, te regelen.

De volgende ochtend zijn we de bus ingestapt om anderhalf uur later naast de gletscher afgezet te worden. Perito Moreno is een van de actiefste gletschers ter wereld. Het is 5 km breed, het hoogste punt steekt 60 meter boven het aangrensende meer uit en kan dagelijks 1 tot 2 meter naar voren schuiven. Het gevolg hiervan is dat er enorme stukken ijs van de gletscher af kunnen breken. Er zijn verschillende wandelpaden langs de gletscher gebouwd waarmee je dit bijzondere fenomeen vanuit veschillende hoeken kan aanschouwen. Wij zijn begonnen op een zijpad waar je niet meteen zicht had op de gletscher, maar waar je langs het meer liep en de gletscher langzaam groter zag worden. Toen we goed en wel op een mooi punt stonden brak er direct een flink stuk ijs af. Dit maakt een enorme herrie die te vergelijken is met een goede onweersbui. Al wandelend naar het hoogste punt hoorde we het ijs breken. Iedereen stond vol smart met camera’s en telefoons te wachten tot het volgende brok ijs naar beneden kwam. Nadat we een paar keer te laat waren hebben we besloten om een mooi plekje uit te zoeken en geduldig te wachten tot er een mooi stuk ijs naar beneden kwam om dit op beeld te krijgen. Al snel zagen we dat er op een punt veel gruis en regelmatig kleine stukken naar beneden vielen. Els heeft de camera hierop gericht en ik heb mijn telefoon op videostand gezet. Zodra we het hoorde breken hebben we allebei geprobeerd dit vast te leggen met het onderstaande resultaat. Hierna zijn we nog eens rustig en tevreden over de verschillende paden gewandeld. Ongeveer een uur later stortte op dezelfde plek een stuk van zo’n 2500 vierkante meter in. Op de foto’s is het verschil duidelijk te zien. ’s Avonds zijn we op tijd gaan slapen want om 5:30 werden we opgepikt voor de busreis naar het in Chili gelegen Puerto Natales.

Een plaatje, is het niet?

Prachtige ijs muur

Een stuk ijs dat in het meer valt

Bewijs dat Els er echt is geweest

Bewijs dat Marc ook in de buurt was

Een verzameling van afgebroken ijsblokken

https://youtu.be/g_vKxpdCXo4

Na nog wat geslapen te hebben kwamen we rond 10:30 aan bij de grensovergang. Aan de chileense kant moest iedereen zijn handbagage meenemen en werd het bagageruim van de bus leeg gehaald. Dit omdat je geen fruit, vlees, andere dierlijke producten en nog een aantal dingen mee mag nemen. Alle bagage werd gecontroleerd door een hond. Iedereen moest zijn handbagage op de grond leggen zodat deze hond ook dit allemaal kon controleren. Iedereen weet natuurlijk dat honden voor dergelijke dingen worden getraind, maar het is toch altijd leuk (en een klein beetje spannend) om het van dichtbij mee te maken. Nadat we onze stempel hadden gekregen zijn we van bus gewisseld en naar het centrum van Puerto Natales gebracht. Dit stadje bestaat uit allemaal kleine blokken met wat dichter op elkaar gebouwde huizen. Het centrum  bestaat voor een groot deel uit hostels en winkels waar ze hike spullen verhuren. Dat is ook niet zo gek, want Puerto Natales ligt dichtbij een van de bekendste natuurgebieden van Patagonie, namelijk Parque Nacional Torres del Paine. Wij zijn naar ons hostel gelopen. Dit hostel was ons aangeraden door de moeder en zus van Els, die daar 2 jaar eerder hebben geslapen. We konden hier ook de benodigde spullen huren voor de hike door het park. Na wat geluncht te hebben zijn we naar een cafe gegaan waar elke dag een gratis praatje gehouden wordt over hiken door Torres del Paine National Park. Hier werden alle praktische dingen besproken als toegang, prijzen voor campings en regels. Maar er werden ook handige tips gegeven zoals het eten dat je mee kon nemen en de leukste manier om de paden te volgen. Na dit praatje hebben we boodschappen gedaan voor de hike, gegeten en onze tassen gepakt.

De hikeroutes in het nationale park worden in drie delen opgedeeld. De W is het meest gelopen. Je kan dit uitbreiden door de “Back circuit” te lopen. Dit maakt een rondje en wordt samen de O genoemd. Als je heel rustig aan wilt beginnen dan kan je de staart lopen. Alles samen wordt de Q genoemd. Gezien de tijd die wij hadden hebben we besloten om de O te lopen.

Om 7:00 werden we opgepikt door een auto die ons naar het busstation bracht. Vanaf hier werden we in 3 uur naar de ingang van het nationale park gereden. Daar moesten we ons registreren en entree betalen. Vervolgens heeft dezelfde bus ons afgezet bij Pehoe Lake waar we met een catamaran naar ons beginpunt zijn gebracht, namelijk refugio Paine Grande. Vol goede moed begonnen we aan de eerste 7,5km met een gemakkelijke stijging van ongeveer 200m die in zo’n 2,5 uur afgelegd zou moeten worden. Het grootste deel van de wandeling keken we uit over bergen, bossen die helaas aangetast waren door een bosbrand en blauw gekleurde meren. Na 1,5 uur wandelen begon het helaas te regenen. Dat maakt het meteen minder leuk en we waren al snel aan het speculeren wat we zouden doen als het de volgende dagen zou blijven regenen. Toen we na de geschatte tijd van 2,5 uur aankwamen bij de eerste camping, Italiano, was het gelukkig droog. De camping is gelegen tussen de bomen dus we moesten op zoek naar een zo vlak mogelijk plekje zonder wortels en stenen. Nadat de tent stond begon het al snel weer verder te regenen. Het was niet hard, maar het maakte het wel heel koud. Op elke camping is er een hutje om te koken en omdat het regende was dit al snel vol. Hierdoor waren we gedwongen om in de lichte regen te koken. Toevallig stonden er twee Nederlandse jongens naast ons waarmee we in onze eigen taal het leed konden delen en toch ook lol konden maken. Na het eten zijn we ons tentje ingedoken en hebben we ons opgewarmd aan onze slaapzakken en warme kleding. Later bleek dat dit de enige keer was dat we deze kleding nodig hadden!

De catamaran

De warming up

Klein bruggetje

Onze eerste campingspot

Dag 2 begon met een zonnetje tussen de wolken door. Deze dag stond er een klim met een afstand van 5km naar een uitzichpunt op ongeveer 760m op het programma. De 560m die geklommen moest worden zou ongeveer 3 uur duren. Omdat dit deel van de route een “heen-en-weertje” is konden we onze backpacks op de camping achter laten. We hebben de hoodies van onze backpacks gebruikt als dagrugzak, gevuld met eten en drinken en zijn begonnen met lopen. Na een uur lopen waren we aangekomen op het eerste uitzichtpunt. Hier keek je uit over de valley waar we de eerste dag doorheen liepen. Na nog eens 1,5 uur wandelen arriveerden we op het hoogste punt van deze route. Tijdens deze wandeling maakte we voor het eerst kennis met de harde wind in Patagonie. Als deze je van de zijkant “aanvalt” dan moet je je even schrap zetten zodat je niet omgeblazen wordt. Als je het in de rug hebt dan maakt dat het wandelen erg gemakkelijk. Boven op het uitzichtpunt was het uitzicht schitterend. Voor het grootste deel word je omringd door hoge bergen en in het gedeelte dat geen bergen bevat ligt een prachtige vallei. Nadat we hier rustig geluncht hebben zijn we aan de weg naar beneden begonnen. Na 1,5 uur kwamen we beneden aan, hebben we onze backpacks opgedaan om in 2,5 uur nog 5km af te leggen naar de volgende camping, Los Cuernos. Deze wandeling liepen we langs een schitterend meer waar we later vlakbij zouden kamperen. Los Cuernos was, in tegenstelling tot Italiano, een betaalde camping en dat verschil was duidelijk te zien. Er was een bar, een restaurant, je kon er douchen, je kon er eten kopen voor onderweg, je kon er slapen in stapelbedden en de plek om te koken was volledig overdekt.

Mirador Valle de Frances

Mirador Valle de Frances

Mirador Valle de Frances

Blije zon en winderige selfie

Flinke klim

Nerd met wandelstok

Laatste stuk naar Cuernos

Stukje over een kiezelstrand

Heerlijk na een dag hiken!

Dag 3 begon met een hele mooie zonskomst. Omdat we elke avond op tijd in bed lagen en omdat we vroeg wilden beginnen met lopen waren we al op voor de zon zich vertoonde. Tijdens het opruimen van de tent werden de bergen achter ons oranje gekleurd door de opkomende zon. Een schitterend aanzicht! Om 8:00 waren we klaar voor de volgende wandeling. Deze beloofde zwaarder te worden dan de vorige dag, want we moesten klimmen van 80m tot 600m over een afstand van 16km met onze spullen op de rug. We vervolgden de wandeing langs het meer, echter werd het bos vervangen door mooie laagbegroeide vlaktes en wederom een prachtig uitzicht. Na 6 uur gelopen te hebben arriveerden we op camping Torres. Vanaf hier was het nog een uur enorm stijgen naar Base de las Torres, ofwel de bergen waar het nationale park naar vernoemd is. Omdat we op tijd bij de camping waren dacht Els een beetje water te koken en zich even lekker te wassen. Het was weer een gratis camping, dus douchen zat er niet in. Het originele plan was om de zonsopkomst te zien bij de Base del las Torres de volgende dag, maar omdat het mooi weer was en omdat het uitkijkpunt niet heel ver was dacht ik dat we beter naar boven konden lopen, want stel nou dat het in de ochtend te bewolkt zou zijn en we daardoor helemaal geen mooie foto’s zouden hebben. Na een kort overleg was Els het met me eens en zijn we de berg op geklommen. Dit was een klim van 300m en het was een aardig stijl pad, maar we zijn blij dat we het hebben gedaan, want het was een prachtige plek!

Mooie zonsopgang!

Jeeeh

Niet veel klimmen tot hier

Prachtig pad!

Veeel klimmen!

Mooie vallei

Mirador base de torres is het lopen waard

Winderig, koud en mooi!

Dag 4 begon extreem vroeg. Zoals gezegd wilden we de zonsopkomst zien vanaf het uitkijkpunt. We hebben water gekookt, slaapzakken en ontbijt in een backpack gepropt en zijn met onze hoofdlampjes op om 5:45 begonnen aan de klim omhoog. We waren niet de enigen, maar dat wisten we al. Eenmaal boven de bomen keken we achter ons en dat was een bijzonder gezicht, want je zag een spoor van hoofdlampjes die een groot deel van het pad omhoog verlichtte. Eenmaal boven aangekomen hebben we een plekje naast een grote rots uitgezocht zodat we een beetje uit de wind zouden zitten. Daar zijn we in onze slaapzakken gekropen en hebben we ons ontbijt en een kopje thee genuttigd in afwachting van de zonsopkomst. We zaten met onze rug richting de zon en het was de bedoeling dat onze grote en warme gele vriend de Torres del Paine oranje zou kleuren zoals de andere bergen die we in de ochtend van dag 3 zagen, maar helaas was het te bewolkt. Dat neemt niet weg dat het enorm gezellig was, want in tegenstelling tot ons hadden velen anderen bier en wijn meegenomen en was het een dolle boel om iedereen vol enthousiasme te zien wachten. Na een uur hebben we een klein beetje teleurgesteld onze spulletjes gepakt en zijn we weer afgedaald naar de camping om onze tent af te breken en te beginnen aan de wandeling naar beneden. Om bij de volgende camping te komen moesten we eerst helemaal de berg af, dit was makkelijk en de 10km was in 1,5 uur afgelegd. Beneden hebben we een lekkere hotdog gehaald om vervolgens de volgende 12km af te leggen naar de volgende camping. In totaal deden we er ongeveer 4 uur over om bij camping Seron te komen, maar de laatste paar kilometers begonnen we onze benen voor het eerst echt te voelen. Dit was de eerste camping die niet op de route van de W lag en dat was direct te merken. Het was er namelijk een stuk rustiger dan op de vorige campings.

Ontbijtje op de berg, koud!

Zonsopgang

Zonsopgang

Wandeling naar Perros

Zonnig dagje

Verdiend biertje

Dag 5 zou een lange dag worden. We wilden namelijk een dag eerder terug zijn omdat we dan de tijd hadden om kleren te wassen en te niksen voordat we op de boot zouden stappen vanaf waar ik deze blog heb geschreven. Daarom zouden we camping Dickson overslaan en in totaal 30km lopen, wat niet heel veel meer is dan de 25km van dag 5, maar er moest ook ongeveer 550m worden gestegen. De dag begon rustig met een wandeling door een vlak savanne-achtig gebied. Toen we de eerste berg moesten beklimmen begon het echter wat te waaien. Eenmaal boven was de wind zo hard dat ik er met backpack en al in een hoek van 45 graden in kon hangen. Echter vond Els het iets minder leuk. We zijn rustig doorgelopen en na 18km en 6 uur wandelen kwamen we aan op de eerste camping. Hier hebben we even gezeten voordat we onze weg naar camping Los Perros vervolgden, want in het komende stuk zou ook het echte stijgen beginnen. Op ongeveer de helft kwamen we er achter dat 30km op een dag door de bergen misschien toch iets te veel van het goede was. Maar we hadden niet veel keuze en zijn dus op wilskracht doorgelopen om 5 uur later aan te komen op de camping. Op dat moment was ik zo moe dat ik na het opzetten van de tent ben gaan slapen zonder avond te eten. Toen Els ook ging slapen heeft ze me wakker gemaakt om te zeggen dat ze eten had bewaard dat ik op moest eten omdat ik anders de volgende dag niet fit kon beginnen.

Van de berg afwaaien was mogelijk

Uitzichtje

Rustig op en neer

Jeeeh vlonders

Weer een mooi uitzichtje

Stukje stijgen

Gletscher

Dag 6 zou op papier de zwaarste worden. Er moest een pas overgestoken worden. Dat betekende 600m stijgen en vervolgens 800m dalen over 8km. Ik zal niet te veel woorden wijden aan de weg omhoog, want die was lang en aangezien we nog niet helemaal hersteld waren van de dag ervoor ging dit niet zo snel. Echter waren we na 3 uur klimmen boven en vanaf daar keken we uit over gletscher Grey. Omdat we zo hoog waren leek deze helemaal niet zo groot, maar in onze weg naar beneden kwamen we er vlak naast te lopen en toen realiseerden wij ons dat deze enorm is. De weg naar beneden was bijna heftiger dan de weg omhoog. Na 2,5 uur dalen kwamen we aan bij camping Paso. Dit was een gratis camping en daar hebben we even gezeten, maar omdat we door ons eten heen waren moesten we doorlopen tot camping Grey, waar we eten konden kopen. Dit pad was 10km lang en zou nog ongeveer 350m dalen, maar het spannendst zouden een tweetal hangbruggen worden. Althans dat dacht ik, want na een uur lopen moesten we ineens een bergje op klimmen over een smal pad over een klif en percies op dat moment begon het lekker te waaien. Na in totaal 3,5 uur gelopen en de bruggen overleefd te hebben kwamen we hongerig aan bij de laatste camping. Hier hebben we eten gekocht en gekookt om vervolgens de tent voor een laatste keer op te zetten.

Flinke klim

De lekkerste stroopwafel ooit!!

Uitzicht vanaf de top

Mega gletscher

Nog meer Gletscher

Jeeeh on top of the world

Spannend bruggetje

Almost there!

De laatste dag bestond vooral uit langzaam dalen naar het beginpunt. Dit was 10km die we in 3,5 uur hebben gelopen. Dit was het minst leuke deel van de wandeling omdat er enorm veel (suffe) dagjes mensen liepen. Gelukkig maakte dat de omgeving niet minder mooi en konden we nog een laatste selfie schieten. Eenmaal aangekomen bij het beginpunt konden we nog een uurtje relaxen voordat we weer werden opgepikt door de catamaran. Toen we terug waren in Puerto Natales hebben we lekker uitgebreid gedoucht om vervolgens een dik verdiende pizza en ‘pizzastrudel’ als toetje (zie foto) te eten met een aantal vrienden die we tijdens het hiken hadden gemaakt.

Laatste dagje

Samen op de foto jippie

Gletscher ijs

He-le moeie maar blije selfie

Laatste uitzichtje

Pizzastrudl als toetje na een heerlijke salami pizza!